ปฐมบทแห่งการเดินทาง
ผมไม่รู้ว่าจุดเริ่มต้นของการออกทางเริ่มจากตรงไหน ครั้นเมื่อได้ออกก้าวเดิน
และย่ำผ่านสองข้างทางที่ดาษดาไปด้วยหมู่แมกไม้ สายธาร
แหงนมองไปข้างหน้าเห็นหมู่เมฆสีขาวราวปุยนุ่น
กำลังเคลื่อนผ่านยอดเขาสูงใหญ่สลับซับซ้อนเป็นทิวแถวอย่างอ้อยอิ่ง
ช่างเป็นภาพที่สวยงามเกินจินตนาการ ทุกครั้งที่มองเห็น
ร่างกายมันฉูบฉีดอะรินนาดีนแห่งความอยากรู้อยากเห็นแผ่ซ่านทั่วสรรพางค์กาย
มารู้ตัวอีกที..เราไม่ได้หลงไหลการเดินทางนี่นา
แต่เราเสพติดมันเข้าไปโดยไม่รู้ตัวต่างหาก.. นั่น อาจเป็นปฐมบทที่ทำให้ชีวิตของผมเริ่มออกเดินทาง เพื่อแสวงหาบางอย่างที่ขาดหายไปในชีวิต ทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร หรือท้ายที่สุดมันอาจเป็นแค่เพียงสายลมที่ว่างเปล่า แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังรักที่จะออกไปเผชิญโลกภายนอก มากกว่านอนแช่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ อยู่กับจอทีวีสี่เหลี่ยมทื่อๆที่ไร้หัวใจและความรู้สึกเป็นเพื่อนไปวันๆ นั่นมันไม่ใช่ตัวตนของผมนี่นา..