วันจันทร์ที่ 4 สิงหาคม พ.ศ. 2557

ปฐมบทแห่งการเดินทาง
         ผมไม่รู้ว่าจุดเริ่มต้นของการออกทางเริ่มจากตรงไหน ครั้นเมื่อได้ออกก้าวเดิน และย่ำผ่านสองข้างทางที่ดาษดาไปด้วยหมู่แมกไม้ สายธาร  แหงนมองไปข้างหน้าเห็นหมู่เมฆสีขาวราวปุยนุ่น กำลังเคลื่อนผ่านยอดเขาสูงใหญ่สลับซับซ้อนเป็นทิวแถวอย่างอ้อยอิ่ง ช่างเป็นภาพที่สวยงามเกินจินตนาการ ทุกครั้งที่มองเห็น ร่างกายมันฉูบฉีดอะรินนาดีนแห่งความอยากรู้อยากเห็นแผ่ซ่านทั่วสรรพางค์กาย  มารู้ตัวอีกที..เราไม่ได้หลงไหลการเดินทางนี่นา  แต่เราเสพติดมันเข้าไปโดยไม่รู้ตัวต่างหาก.. 
         นั่น อาจเป็นปฐมบทที่ทำให้ชีวิตของผมเริ่มออกเดินทาง เพื่อแสวงหาบางอย่างที่ขาดหายไปในชีวิต ทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร หรือท้ายที่สุดมันอาจเป็นแค่เพียงสายลมที่ว่างเปล่า  แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังรักที่จะออกไปเผชิญโลกภายนอก มากกว่านอนแช่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ อยู่กับจอทีวีสี่เหลี่ยมทื่อๆที่ไร้หัวใจและความรู้สึกเป็นเพื่อนไปวันๆ นั่นมันไม่ใช่ตัวตนของผมนี่นา..